 |
| Artist Osman. Darüşşafaka üniformasıyla. |
Yazık, babam hep anlatırdı, bir gün,
20'li yaşlarında, Ankara'da kaldırımda yürürken bir kıza bakacağım diye,
belediyenin kazdığı bir çukura düşmüş... Sanki Orhan Veli!
Ama ben, bugün, 50'li yaşlarımda,
babamı aşabildim.
Istanbul’dayım. Bodrum'dan yeni döndüm,
evde ekmek yok.
Sitenin bahçe kapısından çıktım.
Fırına gideceğim.
Sokağın karşı kaldırımından çok güzel
bir kız geliyor. Siyah pantolonlu, siyah ceketli, içinde beyaz, kar gibi bir bluz. Ayağında siyah topuklu ayakkabı, kolunda zarif bir çanta.
Ama gerçekten çok hoş bir kız.
Kahverengi, uzun saçlı, hafif makyajlı, dal gibi incecik bir kız...
İşe gidiyor, belli.
Göz ucuyla baktım, ama o kadar yani. Yol yorgunuyum.
O da bana baktı. Ama "baktı". Erkeklerin kızlara baktığı gibi…
Sonra, bir anda, topuğu takıldı, gözleri üzerimde, dizlerinin üstüne düşüverdi kızcağız...
"Ayy!"
Hemen koştum yanına "yardım edeyim, birşey olmadı ya", dedim.
Bana baktı, "iyiyim iyiyim, teşekkürler", dedi, kalktı, gülümsedi. Üstünü, saçını düzeltti.
"Ayy!"
Hemen koştum yanına "yardım edeyim, birşey olmadı ya", dedim.
Bana baktı, "iyiyim iyiyim, teşekkürler", dedi, kalktı, gülümsedi. Üstünü, saçını düzeltti.
"Çok teşekkür ederim", dedi. Servis aracına doğru gitti.
İşte, ben bugün babamı aştım!
Bugün bir milat!
21 Eylül 2012
21 Eylül 2012
